Γεννήθηκα κάποια στιγμή σ’ ένα νησί που ήταν μια φορά ήπειρος και θα πεθάνω κάποτε σε μιαν ήπειρο που θα ‘θελε όσο τίποτα να ήταν νησί. Αγάπησα την ποίηση κι εκείνη με αγάπησε πολύ λιγότερο, με αποτέλεσμα ό,τι γράφω να μην ξεφεύγει ποτέ από τη σκιά της παρα-ποίησης. Δεν γράφω για να θυμηθώ και οπωσδήποτε δεν γράφω για να ξεχάσω. Στην πραγματικότητα γράφω, γιατί δεν αντέχω τον ήχο της φωνής μου. Είναι που μικρός ήθελα να ‘μαι ένα ταπεινό σπουργίτι κι όχι να έχω τη λαλιά των ανθρώπων. Έτσι οι λέξεις μου δεν έχουν να πουν τίποτε άλλο, πέρα από τα αυτονόητα: γεννήθηκα και θα πεθάνω και στο διάστημα που μεσολαβεί πασχίζω να αποδείξω το αντίθετο και των δυο περιπτώσεων.