Το κακό με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι το γεγονός ότι μας βοηθούν να πιστέψουμε στην κάλπικη αυτοεικόνα μας. Σ' έναν ολότελα κατασκευασμένο κόσμο είναι εύκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε επαναστάτες -ενώ δεν είμαστε-, εθνοσωτήρες -ενώ δεν είμαστε-, πρωτοπόροι και με καταπληκτικές ιδέες -ενώ ο εγκέφαλος μας είναι κάρβουνο-. Το χειρότερο όμως είναι που μας κάνει να πιστεύουμε ότι είμαστε πιο έξυπνοι από ότι πραγματικά είμαστε. Πολύ έξω από την πραγματικότητα.
Το πρόβλημα με το να νιώθεις πιο έξυπνος από ότι είσαι στην πραγματικότητα, δημιουργεί προβλήματα σε σένα και τους γύρω σου. Και κυρίως διότι νιώθεις αδικημένος. Αδικημένος από τους άλλους, από την άτιμη κοινωνία, από το σύμπαν, από τους γονείς σου, από την ίδια τη ζωή.
Όταν στάζεις χολή και ξύδι για την άδικη ζωή και την σκατοκοινωνία που δεν σου δίνει τις ευκαιρίες που αξίζεις -να λάμψεις δηλαδή- αλλά δίνεις λάθος ρέστα από το δεκαευρο τρεις φορές σερί επειδή η μηχανή σου δεν σου γράφει πόσα πρέπει να δώσεις, ίσως πρέπει να προσγειώσεις λίγο τις απαιτήσεις σου.
Με εξαίρεση αυτούς που γεννιούνται με τα παπούτσια και δεν χρειάζεται να προσπαθήσουν για τίποτε -και είναι πολλοί και θεωρούν τον εαυτό τους υπερήρωα-, οι υπόλοιποι πρέπει να προσπαθήσουμε, να βελτιωνόμαστε συνεχώς και να εξελισσόμαστε. Δεν χρειάζεται να είσαι ο πιο έξυπνος, αλλα το να το αναγνωρίζεις είναι κάτι πραγματικά έξυπνο.