Μιλωντας για διαπαιδαγωγηση σ εναν κοσμο αναγωγο και αγριο, αξιζει να αναλογιστουμε οτι μεγαλωνουμε τα παιδια μας με ηθικες αξιες και ποιοτητες οπως: δεν αδικουμε, δεν χτυπουμε, δεν καταπιεζουμε, σεβομαστε, κανουμε διαλογο και διεκδικουμε μονο μεσα απο επιχειρηματα, το δικιο μας.
Την ιδια στιγμη μεγαλωνουν σε κοινωνιες γεματες αδικια, βορα του υποκοσμου και των ανηθικων, των αλεπουδων και των αγριμιων, οπου ο επιθετικος κερδιζει στο τελος αυτο που θελει, ο ψευτης πολιτευεται, ο κλεφτης παιρνει αφεση αμαρτιων απο τους αρχικλεφτες, ο ανικανος υπερεχει λογω γνωριμιων, ο ηλιθιος εξασφαλιζεται λογω του μπαμπα ή της μαμας και ο φοβος κυβερνα τα παντα.
Ουσιαστικα, αυτο που κανουμε ειναι, με πολυ απλα λογια, να διδασκουμε απλως τα παιδια μας να ταπεινωνονται και να υπομενουν με αξιοπρεπεια και αισθημα δικαιου. Και πριν πεσουν πανω μου οι ειδημονες, ας αφιερωσουν πρωτα λιγο χρονο να δουν και να σκεφτουν με ειλικρινεια, τι πραγματικα γινεται εξω στον κοσμο. Τουλαχιστον αυτο...